Mia en Antoine
Gelukkige bewoners in Villa Amphora, sinds 2021
We woonden 57 jaar in Sint Andries in een stille wijk, een hele toffe buurt, gelegen in de mooiste deelgemeente van Brugge. De laatste jaren waren er verschillende lieve, jonge mensen komen wonen. Voor ons een zegen, want in de eerste coronagolf hoefden wij geen enkele boodschap meer te doen. Alles werd door de buren aan huis gebracht. We woonden daar heel graag.
In juli 2020 kreeg mijn man een eerste trombose. Bij zijn val brak hij zijn sleutelbeen en schouderblad waardoor een operatie noodzakelijk was. De kinderen stelden voor stilaan uit te kijken voor een assistentiewoning. We woonden immers in een groot huis met een tuin en alles wees er op dat mijn man daar niet al te veel meer zou kunnen doen. Ik was het daar vrij snel mee eens, mijn man echter wat minder.
Onze dochter opperde het idee om naar Wingene, naar Villa Amphora te verhuizen. Eerst dachten we: van Brugge naar Wingene, een boerengat… Maar ze had wel gelijk. Zij woont in Wingene, dus dat zou voor ons toch een goede oplossing zijn en onze zoon zou minder ver moeten rijden.
Dus… op verkenning naar Villa Amphora!
Onze dochter bracht een folder van Villa Amphora mee en we zochten het ook op op internet. Tamelijk vlug kwamen we de woningen bekijken. Toen Lore ons huidig appartement toonde, wist ik het meteen: WAUW, hier wil ik wonen! Het was liefde op het eerste zicht. Een goede week later tekenden we reeds de overeenkomst.
Weg van Sint Andries…
Toen ging het snel. Ons huis werd te koop gesteld, emotioneel een moeilijke stap. Ik ging aan de slag met opmeten van de meubels, uitknippen op schaal en uitzoeken of en hoe we alles zouden kunnen schikken in ons appartement.
De dag van de verhuis was zeer emotioneel, we moesten niet enkel ons huis achterlaten, maar zouden ook onze toffe buren missen.
Onze nieuwe thuis…
We werden welkom geheten en voelden ons onmiddellijk op ons gemak bij Lore. Het was in het begin wel moeilijk. We moesten ons niet alleen aanpassen aan onze nieuwe woonst, maar ook aan de toestand van mijn man. Drie weken voor onze verhuis kreeg hij nog een trombose. Tot overmaat van ramp belandde ik ook in het ziekenhuis met hartproblemen. We prezen ons gelukkig dat we hier zouden komen wonen en er niet meer alleen voorstonden.
Beetje bij beetje leerden we de andere bewoners kennen en begonnen ons thuis te voelen. Ik leerde om onze woning hier “thuis” te noemen en niet meer ons huis in Sint-Andries spreken. We wonen hier ruim, wat voor ons belangrijk is. De zon schijnt in onze woonkamer, we zijn vrij en kunnen ons – gelukkig - nog met de auto verplaatsen.
Het is hier echt heerlijk wonen. We genieten van ons terras en van de schoolkinderen die passeren. We gaan wandelen naar het sportcomplex en rond de grote vijver. Dan genieten we op een bank van de mooie omgeving en van elkaar. Gelukkige momenten…
Vier dagen per week maak ik zelf ons eten klaar en drie dagen eten we ’s middags in het restaurant van Villa Amphora. In geval van nood wordt het eten op ons appartement gebracht, wat we zeer appreciëren. We vinden het eten lekker en we zitten in aangenaam gezelschap.
Er wordt veel georganiseerd voor de bewoners. We kunnen er heel wat gezelschapsspelen doen, 1 keer per week is er een film en de liefhebbers kunnen samen naar het voetbal of de koers kijken op de TV of kaarten in de cafetaria. We houden de gewrichten soepel bij de zitdans. Dus er is voor elk wat wils. Ikzelf speel elke week 2 namiddagen rummicub, samen met nog 2 andere bewoners. Dan komt mijn man er gezellig bij zitten en geniet van een drankje en het gezelschap aan de tafel.
Elke namiddag wordt de bar in de cafetaria door vrijwilligers gerund. Ook onze dochter komt hier 1 dag per week helpen. We hoeven ons hier dus nooit te vervelen. De weken vliegen zo snel voorbij…
Het was voor ons de beste beslissing om hier te komen en we hopen hier nog enkele jaren samen te kunnen blijven!